นางงอฮูหยินทราบข่าวของซุนเซ็กก็รีบเดินทางไปหาซุนเซ็ก ซุนเซ็กซูบซีดเศร้าหมอง ซุนเซ็กรู้ว่าตัวเองคงไม่รอดจึงทอดถอนใจว่า "ชีวิตข้าพเจ้านี้คงใกล้สิ้นแล้ว เป็นห่วงก็แต่เมืองกังตั๋ง" จากนั้นจึงเรียกหาซุนกวน ผู้น้องและเตียวเจียว รวมทั้งที่ปรึกษาทั้งปวงเข้ามาพบ
ซุนเซ็กรับเอาตราสำหรับเมืองจากทหารแล้วเรียกซุนกวนเข้ามาใกล้ ส่งมอบตราประจำตำแหน่งเจ้าเมืองกังตั๋งให้กับซุนกวนแล้วว่า ภาระหน้าที่ของตระกูล "ซุน" ที่จะดูแลเมืองกังตั๋งตกอยู่กับเจ้า ณ บัดนี้แล้ว "ตัวเจ้าจะเป็นใหญ่ในเมืองกังตั๋งนี้ จงคิดไตร่ตรองการสงครามให้ชำนาญในทางบก ทางเรือเหมือนพี่ แต่ซึ่งการโอบอ้อมอารีเลี้ยงทหารนั้น เจ้ามีสติหนักหน่วงดีกว่าพี่ พี่นี้หากใจเร็วนัก อนึ่งเจ้าจะคิดอ่านการสิ่งใดซึ่งบิดากับพี่ซ่องสุมจัดแจงไว้ได้นั้นด้วยความลำบาก จึงมีบริบูรณ์เพียงนี้ เจ้าจงหมั่นบำรุงรักษาอย่าให้ข้าวของเป็นอันตรายได้" (ตอนที่ซุนเซ็กสั่งเสียซุนกวนนั้น ซุนกวนยังอายุยังน้อย เพียงแต่ว่าผมไม่มีรูปจึงใช้รูปตอนซุนกวนเป็นหนุ่มแล้ว)
ซุนเซ็กสั่งเสียซุนกวนผู้น้องทั้งน้ำตา 2 พี่น้องต่างก็กุมมือกัน
ซุนเซ็กได้หันมาทางมารดาแล้วว่า
"ข้าพเจ้าจะตายแล้ว ภาระทั้งปวงมอบแก่ซุนกวนผู้น้อง ขอมารดาจงช่วยสั่งสอนดูแลซุนกวนให้เอาใจใส่ทำนุบำรุงทหารเก่าของบิดา รักษาเมืองกังตั๋งไว้ให้รอดปลอดภัยด้วยเถิด ซุนกวนแม้อายุยังเยาว์อยู่แต่ก็มีสติปัญญามากกว่าข้าพเจ้ากว่ามาก"
จากนั้นซุนเซ็กจึงทิ้งทายไว้กับมารดาว่า
"อันการข้างในนั้นถ้าเหลือความคิดก็ให้ปรึกษากับเตียวเจียว ซึ่งการสงครามนั้นขัดสนประการใดก็ให้คิดอ่านกับจิวยี่เถิด แต่น้อยใจด้วยจิวยี่ไม่อยู่ มิได้สั่งความไว้ต่อปาก"
ซุนเซ็กจึงกล่าวกับเตียวเจียวและเหล่าขุนนางว่า
"จงเมตตาอุปถัมภ์ค้ำชูซุนกวนผู้น้องให้ครองกังตั๋ง ช่วยเหลือน้องเราเหมือนดั่งเคยช่วยเหลือบิดาเราและตัวเรา" ขุนนางทุกคนรวมทั้งเตียวเจียวก็ร่ำไห้
ซุนเซ็กจึงหันไปบอกนางเกียวฮูหยินผู้เป็นภรรยาว่า "บุญของพี่สิ้นแล้ว พี่ขอโทษที่ไม่มีโอกาสอยู่ดูเจ้า เจ้าจงช่วยปรนนิบัติดูแลมารดาให้จงดี ประการสำคัญเจ้าจงว่ากล่าวกับเสียวเกียวผู้น้องของเจ้าซึ่งเป็นภรรยาของจิวยี่ให้มีใจปรองดองและช่วยทำนุบำรุงซุนกวน เสมือนหนึ่งช่วยทำนุบำรุงพี่มาแต่เดิม ช่วยฝากบอกความถึงจิวยี่ว่าขอให้รำลึกถึงไมตรีที่มีต่อพี่ ช่วยทำนุบำรุงซุนกวนอย่าให้เป็นอันตราย"
หลังจากสื้นเสียงสั่งเสียทุกคนแล้ว ลมหายใจของซุนเซ็กก็จากไป ซุนเซ็กพยัคฆ์น้อยแห่งลุ่มแม่น้ำแยงซีก็สิ้นลม...
