จากนั้นเล่าปี่จึงเดินทางมาพบเล่าเปียว เล่าเปียวยินดีเป็นอันมากตอนรับเล่าปี่เป็นอย่างดี ทางฝ่ายโจโฉเมื่อรู้ว่าเล่าปี่รอดมาอาศัยกับเล่าเปียวก็โกรธคิดที่จะยกทัพมาตีเมืองเกงจิ๋ว แต่เทียหยกได้ทัดท้วงไว้ เสนอให้โจโฉรีบจัดการอ้วนเสี้ยวให้เสร็จสิ้นก่อนค่อยมากำจัดเล่าปี่ โจโฉได้เย็นเช่นนั้นก็เห็นด้วย
โจโฉกลับไปปรับปรุงกองทัพเพื่อที่จะยึดดินแดนทางตอนเหนือต่อไป โจโฉสั่งแฮหัวตุ้นและหมันทองคุมทหารไปรักษาเมืองยีหลำเพื่อป้องกันเมืองเกงจิ๋วรุกราน จากนั้นให้ซุนฮกและโจหยินอยู่รักษาเมืองหลวง โจโฉจะนำทัพหลวงปราบอ้วนเสี้ยวต่อไป
ทางฝ่ายอ้วนเสี้ยวก็หายป่วยจัดเตรียมทัพบุกเมืองหลวงเช่นกัน สิมโพยเสนอให้อ้วนเสี้ยวรักษาเมืองปรับปรุงกำลังเสียก่อน แต่อ้วนเสี้ยวไม่ฟังจะยกทัพไปให้ได้ โจโฉได้ยกทัพข้ามแม่น้ำฮวงโหมาถึงเขตเมืองกิจิ๋ว อ้วนเสี้ยวรู้ข่าวจึงสั่งให้อ้วนซงรักษาเมืองกิจิ๋ว ตัวอ้วนเสี้ยวนำทัพหลวงออกทำศึกกับโจโฉ
แต่อ้วนซงขออาสาตามทัพไปด้วย อ้วนเสี้ยวจึงไม่ขัด ครั้งนี้อ้วนเสี้ยวตัดสินใจผิดพลาดเนื่องจากอ้วนซงยังเด็ก ยังห่างไกลกับศึกสงครามอีกทั้งคู่ต่อสู้ยังเป็นโจโฉมีเหรออ้วนซงจะสู้ไหว
อ้วนเสี้ยวเมื่อรู้ว่าลูกตนพลาดท่าก็ตกใจ ป่วยขึ่นมาอีกครั้ง รำพันว่า "ตระกูลอ้วนคงจบสิ้นแล้วครั้งนี้" โรคซึ่งป่วยนั้นก็กำเริบขึ้น อาเจียนโลหิตไหลออกมา ล้มลงสลบอยู่กับที่
นางเล่าซือผู้เป็นภรรยาน้อยเห็นอ้วนเสี้ยวกระอักเลือดล้มสลบลงก็ตกใจพาคนใช้มาช่วยเหลือ นางเล่าซือห่วงอำนาจตัวเองจึงคิดที่จะแต่งตั้งลูกของตนขึ้นสืบอำนาจต่อ จึงเรียกสิมโพยเข้ามาปรึกษาว่าจะยกอ้วนชงขึ้นครองอำนาจ
อ้วนเสี้ยวรู้สติอยู่ได้ยินคำปรึกษาของผู้เป็นเมียที่คิดอ่านจะยกอ้วนชงขึ้นเป็นเจ้าเมืองก็ร้องไห้ เอามือชี้ที่หน้าอกของตัว (ทำนองว่ากูยังไม่ตายพวกมึงจะรีบยึดอำนาจทำไม)
นางเล่าซือเห็นอาการอ้วนเสี้ยว ก็ตีความแก่บรรดาขุนนางว่า อ้วนเสี้ยวเห็นด้วยกับความคิดของตน อ้วนเสี้ยวทรมานอยู่พักใหญ่จากนั้นก็สิ้นใจลง...
