ซุนเซ็กไม่ฟังสั่งทหารจับตัวมาสอบสวน ซุนเซ็กจึงตวาดถามอิเกียดว่า "เจ้ามาจากที่ไหน จึงหลอกลวงผู้คนให้ลุ่มหลงงมงายฉะนี้"
อิเกียด : "ข้าพเจ้าอยู่บ้านลงเสีย ครั้งพระเจ้าซุนเต้เสวยราชย์นั้น ข้าพเจ้าไปเที่ยวเก็บยาตำบลเขาขยกหยง ได้ตำราในถ้ำประมาณร้อยฉบับสำหรับทำการเสกน้ำ รักษาไข้ต่าง ๆ ข้าพเจ้าได้ตำรานั้นมาก็เที่ยวรักษาไข้คนทั้งปวง มิได้เอาทรัพย์สิ่งสิน ข้าพเจ้าคิดเอาแต่บุญ ซึ่งจะได้ทำความรู้ล่อลวงให้คนทั้งปวงลุ่มหลงนั้นหามิได้"
ซุนเซ็กได้ฟังคำอิเกียดแล้วไม่เชื่อถือ เตียวเจียวที่ปรึกษาจึงมาช่วยพูดว่าอิเกียดนั้นไม่ได้หลอกลวง จึงขอซุนเซ็กอย่าได้เอาโทษอิเกียดเลย ทหารนายกองทุกคนต่างก็มาขอร้องซุนเซ็ก ซุนเซ็กก็เกรงใจ จึงใจอ่อนปล่อยไปอิเกียดไป
ซุนเซ็กกลับมาที่บ้านก็มาเล่าให้แม่นางงอฮูหยินฟัง แม่นางงอฮูหยินซึ่งเป็นมารดาก็สนับสนุนอีเกียดเหมือนกับชาวเมือง ต่อมาชาวเมืองต่างก็มาขอร้องให้ซุนเซ็กปล่อยตัวอิเกียดไป ทุกคนต่างก็อ้างว่าอิเกียดเป็นผู้วิเศษสามารถเรียกลมฝนได้
ซุนเซ็กได้ยินดังนั้นจึงให้อิเกียดได้แสดงให้ดู อิเกียดจึงได้แสดงอิทธิฤทธิ์ให้ดู ขอฝนให้ชาวบ้าน ฝนก็ตก ชาวบ้านเห็นต่างก็พากันเลื่อมใสเพิ่มขึ้นอีก ซุนเซ็กเห็นดังนั้นก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟสั่งให้ทหารลากตัวอิเกียดไปประหาร
เพชฌฆาตได้ลงดาบที่คอแต่ดาบนั้นมิได้ระคายผิว เพชฌฆาตพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่สามารถประหารอิเกียดได้จึงเอาท่อนไม้ช่วยกันทุบตี แต่ท่อนไม้ทั้งนั้นต่างกระดอนกระเด็นราวปะทะกับภูเขา ซุนเซ็กจึงสั่งให้ทหารเอาอิเกียดไปถ่วงน้ำ สิ้นชั่วยามผ่านไปเอาร่างอิเกียดขึ้นจากน้ำก็ยังหายใจอยู่
ซุนเซ็กจึงสั่งให้ทหารเอาทวนสวนทางทวาร อิเกียดจึงถึงแก่ความตายเพราะคมทวนที่เสียบแทงทางทวารหนักที่ทะลุไปถึงลำคอ แล้วนำตัวไปเสียบประจาน
ชาวเมืองเห็นศพอิเกียดถูกเสียบประจานไว้หน้าเมือง ต่างพากันไปกราบไหว้บูชา บ้างก็ร้องไห้ด้วยใจสงสาร บ้างก็ร้องไห้ด้วยใจคิดถึงคุณที่อิเกียดเคยรักษาโรคภัยไข้เจ็บ
ซุนเซ็กมองไปที่ประตูเห็นรูปอิเกียดในชุดนักพรตลัทธิเต๋าโผล่มา จึงชักกระบี่ออกตรงเข้าฟันอิเกียด อิเกียดก็หายไป พิษเกาทัณฑ์ซึ่งยังไม่สิ้นพลันกำเริบขึ้น ซุนเซ็กจึงสลบล้มลงในที่สุด
ซุนเซ็กรักษาตัวได้พักหนึ่งก็ฟื้นขึ้นมา ก็ยังเห็นอิเกียดหลอกหลอน ซุนเซ็กโกรธจึงเผาวัดของอิเกียดทิ้ง ซุนเซ็กยามนี้ดุดันบ้าระห่ำ หาได้หวั่นเกรงอำนาจแห่งกรรมที่ได้กระทำไว้แม้แต่น้อย
