เมื่อโจโฉได้รับการตอบรับจากซุนกวนก็ยินดีเสนอให้พระเจ้าเหี้ยนเต้แต่งตั้งซุนกวนเป็นเจ้าเมืองแคว้นกังตั๋ง ทางฝ่ายอ้วนเสี้ยวพอรู้ว่าซุนกวนตัดไมตรีก็โกรธคิดจะยกทัพไปตีกังตั๋ง แต่ที่ปรึกษาได้ห้ามไว้และบอกว่าศัตรูที่แท้จริงนั่นคือโจโฉหาเป็นซุนกวนไม่ อ้วนเสี้ยวเห็นด้วยจากนั้นก็เตรียมกำลังเข้าและเดินทางเข้าตีโจโฉทันที
ฝ่ายเตียนห้องที่ถูกอ้วยเสี้ยวจับขังคุกอยู่ เมื่อรู้ว่าอ้วนเสี้ยวจะยกทัพไปตีโจโฉ จึงทำหนังสือเสนอให้อ้วนเสี้ยวอย่าได้ยกทัพไปให้ตั้งรับที่กิจิ๋ว เท่านี้โจโฉก็ไม่กล้ายกมา อ้วนเสี้ยวพอเห็นหนังสือของเตียนห้องก็เกิดความคิดลังเล แต่ฮองกี๋ซึ่งเป็นที่ปรึกษาอีกคนหนึ่งมีความคิดริษยา ยึงยุอ้วนเสี้ยวว่าเตียนห้องนั้นทำให้ทหารเสียขวัญ อ้วนเสี้ยวได้ฟังคำก็เห็นด้วย อ้วนเสี้ยวจึงบอกว่าหากชนะศึกกลับมาแล้วจะประหารเตียนห้องเสีย
โจโฉได้ยกทัพมาถึงตำบลกัวต๋อจึงปรึกษาการรบกับซุนฮิว ซุนฮิวให้ความเห็นว่า อ้วยเสี้ยวนั้นมีกำลังมากกว่าเรา แต่ไม่ชำนาญการศึก ไม่เป็นที่น่าวิตก เพียงแต่เสบียงอ้วนเสี้ยวนั้นมีมากกว่าเราเป็นอันมาก หากเวลาเนิ่นช้าไปกองทัพฝ่ายเราสิ้นเสบียงแล้วก็จะเพลี่ยงพล้ำแก่ข้าศึก
จากนั้นทั้ง 2 ทัพก็ยกทัพมาเผชิญหน้ากัน โจโฉสั่งหทารเอก เคาทู เตียวเลี้ยว ซิหลง ลิเตียน เรียงหน้ากระดานรอคำสั่ง จากนั้นโจโฉและอ้วนเสี้ยวขี่ม้ามาข้างหน้า เกรียนใส่การตามทำเนียมศึก
โจโฉ : "เดิมที่เราได้ทูลให้พระเจ้าเหี้ยนเต้แต่งตั้งท่านเป็นขุนนาง เหตุใดท่านจึงเป็นขบถ ยกทัพมารุกรานเมืองหลวงเช่นนี้"
อ้วนเสี้ยว : "ตัวท่านเป็นมหาอุปราช ไฉนเป็นศัตรูราชสมบัติ ซึ่งเรายกกองทัพมานี้เราจะมาปราบศัตรูอย่างท่าน"
ต่างคนต่างก็พูดให้ตัวเองดูดีมีความชอบธรรม เมื่อทั้ง 2 เกรียนใส่กันเสร็จแล้วจึงสั่งให้ทหารเอกแต่ละฝ่ายออกไปรบกัน โจโฉเรียกตัวเตียวเลี้ยว อ้วนเสี้ยวเรียกตัวเตียวคับ
VS
