โจโฉวิ่งหนีไปพบโจงั่กผู้เป็นบุตร โจงั่งเอาม้าของทหารให้โจโฉขี่ พอหนีได้ซักระยะทหารเตียวซิ่วก็ระดมยิงเกาทัณฑ์ถูกโจงั่งตาย แต่โจโฉยังโชคดีที่หนีไปได้
ทางฝ่ายแฮหัวตุ้นและทหารที่แตกทัพมานั้นหนีตายและอดอยากเป็นอันมากจึงเข้าไปปล้นเสบียงอาหารจากชาวบ้านเมืองอ้วนเซีย อิกิ๋มซึ่งคุมทหารแตกมาอีกทางเห็นเหตุการณ์พบแฮหัวตุ้นทำผิดวินัย อิกิ๋ใจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือชาวบ้านฆ่าฟันมหารแฮหัวตุ้นตายไปหลายคน
แฮหัวตุ้นและทหารพากันหนีมาซักระยะก็เจอกับโจโฉ จึงเล่าความให้โจโฉฟังว่า อิกิ๋มเป็นกบฏ ทางฝ่ายอิกิ๋มรู้ข่าวก็ไม่ได้เข้าไปหาโจโฉประการใดอีกทั้งยังตั้งทัพตั้งรับกองทัพของเตียวสิ้นที่กำลัง จนกองทัพของเตียวสิ้วแตกกระเจิง จึงเข้าไปพบโจโฉ เล่าความทั้งปวงให้โจโฉฟัง
โจโฉได้ฟังจึงตำหนิแฮหัวตุ้นเห็นแก่ที่เคยสร้างผลงานไว้แต่หนหลังครั้งนี้จึงแค่ตักเตือน ส่วนอิกิ๋มก็ให้ความดีความชอบเป็นอันมากที่สามารถพลิ๊กสถานการณ์ได้
หลังจากจัดแจงกองทัพเสร็จพร้อมที่จะยกกองทัพกลับเมืองหลวงและเตรียมเส้นไหว้ทหารที่เสียชีวิตในศึกครั้งนี้ โจโฉจึงพูดขึ้นมาว่า "แม้ศึกครั้งนี้จะเสียบุตรและหลานไป แต่มิได้เศร้าโศกเสียใจเท่ากับการเสียเตียนอุย"
และนี่ก็เป็นจุดจบของศึกเมืองอ้วนเซียที่โจโฉนั้นกระทำขัดต่อวินัยการศึกทำให้ต้องสูญเสียทั้งทหาร อาวุธ ทหารเอก ลูกและหลาน ของตน
วิเคราะห์
เรื่องระหว่างแฮหัวตุ้นและอิกิ๋มนี่ก็เป็นจุดแข็งอย่างหนึ่งสำหรับความเป็นผู้นำแบบโจโฉ แฮหัวตุ้นที่เป็นญาติของตนแม้นทำผิดก็ตำหนิติเตียนอย่างไม่ไว้หน้า ใครทำดีก็ชื่อชม ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นคนไกล้ตัว
ส่วนคำพูดที่โจโฉพูดถึงเตียนอุยนั้นเป็นคำพูดที่โจโฉนั้นใช้ซื้อใจลูกน้องให้ถูกมองว่าโจโฉนั้นรักลูกน้องมากกว่าลูกหลานตน แต่ถ้ามองในมุมเครือญาตินั้นอาจจะเป็นเหมือนในแง่ลบ แต่ลบางคนกลับมองว่าโจโฉนั้นพยายามจะกลบกลื่นความผิดของตัวเองจึงพยายามที่จะซื้อใจลูกน้อง ยังไงผู้อ่านก็วิเคราะห์กันเอาเองนะครับ : )
