เล่าปี่เดินทางเข้าสู่งเทือกเขาโงลังกั๋ง เจอผู้คนร้องเพลงพื้นบ้าน ความหมายลึกซึ้งยิ่งนักสมกับเป็นดินแดนแห่งนักปราชญ์ เล่าปี่ได้ฟังชาวไร่ร้องเพลงอันมีความหมายจึงเดินเข้าไปถามว่าผู้ใดเป็นผู้แต่งเพลงนี้ ชาวไร่จึงตอบไปว่า อาจารย์ฮกหลงเป็นผู้แต่งเพลงนี้ขึ้น เล่าปี่ได้ยินก็เกิดความยินดียิ่งนัก
จากนั้นเล่าปี่จึงถามว่าบ้านอาจารย์ฮกหลงไปทางไหน ชาวไร่จึงบอกว่า "หน้าบ้านมีต้นไม้ใหญ่ บ้านเป็นกระท่อมดิน ประตูทำด้วยไม้ไผ่ หลังคามุงด้วยฟาง" เล่าปี่จึงเดินทางไปหาขงเบ้ง
บ้านขงเบ้งนั้น ภูมิฐานบ้านเรือนเห็นสะอาดสะอ้านชอบมาพากล แม้เทศกาลร้อนก็มิได้ร้อนเพราะลมพัดมาได้ เมื่อถึงฤดูฝนก็เป็นที่ร่มปิดหยาดฝนมิได้ถูกต้อง หน้าฤดูหนาวก็มิได้เย็นด้วยละอองน้ำค้าง สมควรเป็นที่อยู่ผู้มีสติปัญญาจริง
เล่าปี่เดินทางมาถึงบ้านขงเบ้งแล้ว ขงเบ้งอ่านหนังสืออยู่กระท่อมน้อย มองเห็นเล่าปี่มาเยือน ขงเบ้งจึงคิดว่า "เขาเล่าลืออยู่ว่าเล่าปี่มีสติปัญญา มีความเพียรเป็นอันมาก จริงเท็จประการใดยังมิรู้ ซึ่งเราจะไปอยู่ด้วยนั้นใหญ่หลวงนัก สำควรหรือไม่ต้องลองใจเล่าปี่เสียก่อน"
ขงเบ้งจึงสั่งให้เด็กน้อยรับใช้ไปตอนรับเล่าปี่และให้บอกไปว่าขงเบ้งไม่อยู่บ้าน เล่าปี่มาถึงได้พบเด็กน้อย เล่าปี่จึงแนะนำตัวให้เด็กน้อยได้ฟังความว่า
เล่าปี่ : "เราชื่อห้วนจงกุ๋นยี่เส่งเต็งเฮาเล่าปี่ เป็นเชื้อวงศ์ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ จะมาคำนับอาจารย์ของท่าน"
เด็กน้อยได้ฟังดังนั้นก็ส่ายหน้า "ชื่อท่านนี้ยาวนัก ข้าพเจ้าฟังไม่ทันจำไม่ได้ ขอจงบอกชื่อแต่สั้น ๆ เถิด"
เล่าปี่ : "จงบอกอาจารย์ของท่านเถิดว่าข้าพเจ้าเล่าปี่มาคำนับ"
เด็กน้อย : "บัดนี้อาจารย์ข้าพเจ้าไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเดินทางไปที่หนใด"
เล่าปี่ : "แล้วอาจารย์ของท่านจะกลับมาเมื่อใด"
เด็กน้อย : "ไม่แน่นอน บางทีก็ 1 วัน บางทีก็ 3 วัน บางทีก็ 5 วัน ซึ่งท่านอาจารย์ก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับมาเมื่อใด"
เล่าปี่ได้ฟังก็เสียใจจึงขอลาไว้โอกาสหน้าจะมาใหม่ เล่าปี่จึงฝากบอกเด็กน้อยว่า "ตัวเราชื่อเล่าปี่เป็นเชื้อวงศ์พระเจ้าเหี้ยนเต้มาคำนับแต่ไม่พบ จะมาคำนับใหม่ในวันหน้า"
เล่าปี่เดินทางออกจากบ้านขงเบ้งได้ไม่นาน ก็เห็นชายผู้หนึ่งเดินมาดูท่าทางดีมีความรู้ เล่าปี่จึงเข้าไปทักแล้วก็คำนับชายผู้นั้น
เล่าปี่ : "ท่านนี้ชื่ออาจารย์ฮกหลง?"
ซุยเป๋ง : "ตัวเรานี้มิใช่อาจารย์ฮกหลง เราชื่อซุยเป๋งเป็นเพื่อนของขงเบ้ง แล้วท่านชื่ออะไรและกำลังจะเดินทางไปไหน?"
เล่าปี่ : "ข้าพเจ้าชื่อเล่าปี่ เป็นเชื้อวงศ์ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ จะมาคำนับขงเบ้งแต่ไม่พบตัว กำลังจะกลับเป็นบุญที่ได้พบกับเพื่อนของอาจารย์ฮกหลง"
จากนั้นซุยเป๋งก็เชิญเล่าปี่ไปนั่งคุยกัน เล่าปี่จึงเล่าความทั้งปวงให้ซุยเป๋งฟัง ว่าบ้านเมืองตอนนี้เกิดจราจลขุนศึกแก่งแย่งชิงดีกันตั้งตัวเป็นใหญ่ เล่าปี่เองต้องการที่จะกอบกู้ราชวงศ์ฮั่นแต่ไร้ซึ่งปัญญาจึงได้มาเชิญขงเบ้งไปทำการด้วย
ซุยเป๋งได้ฟังจึงพูดว่า : "เป็นธรรมดาแห่งสรรพสิ่ง มีเกิดย่อมมีดับ ไม่มีใครยับยั้งได้ การจะฝืนกฎแห่งฟ้าดินเป็นการใหญ่หลวงนัก ซึ่งท่านมีความมุ่งมั่นปรารถนาแรงกล้าฉะนี้แล้ว ก็จงไปคิดอ่านกับขงเบ้งเถิด"
เล่าปี่ : "ซึ่งท่านได้แนะนำนั้นเป็นคุณยิ่งนัก แต่ตัวข้าพเจ้านั้นมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือ ขอให้ท่านช่วยแนะนำให้ข้าพเจ้าได้พบขงเบ้งด้วยเถิด"
ซุยเป๋ง : "ตัวข้าพเจ้าเองก็กำลังจะไปหาขงเบ้ง แต่เมื่อท่านไปแล้วไม่พบข้าพเจ้าก็คงกลับเช่นกัน"
เล่าปี่ : "ท่านกรุณาไปทำการกับเราด้วยเถิด"
ซุยเป๋ง : "เราเป็นคนชาวป่า ทำไร่ไถนา ตามประสาชาวบ้าน ปรารถนาแต่ความสุขสบายส่วนตัว ไม่ต้องการตำแหน่งใดๆ ขอบใจท่านที่มีน้ำใจชักชวน"
ว่าแล้วซุยเป๋งและเล่าปี่ก็เดินทางแยกย้ายกันกลับ
