โจโฉ : "ชีวิตเราคงจบเพียงเท่านี้แล้ว"
ทันใดทั้นเองแม่ทัพของทหารกองนั้นคือโจหยิน โจโฉเห็นดังนั้นก็ดีใจที่ตัวเองรอดตายแล้ว จากนั้นโจหยินจึงพาโจโฉกลับไปที่เมืองลำกุ๋น จากนั้นก็ตั้งโต๊ะกินเลี้ยงปลอบขวัญ บรรยากาศไม่ค่อยครื้นเครง
ทันใดนั้นโจโฉก็ร้องไห้โฮขึ้นมา ทหารต่างก็สงสัยว่าทำไมโจโฉถึงร้องไห้ "เมื่อท่านแตกทัพมา ได้ความลำบากยากแค้น ก็ไม่เคยเห็นท่านมีความทุกข์อันใดเลย บัดนี้มีชีวิตรอดปลอดภัยแล้วไฉนท่านจึงได้เศร้าโศก"
โจโฉ : "ซึ่งข้าร้องไห้นี้ก็เพราะคิดถึง กุยแก หากกุยแกยังไม่ตายก็คงจะมาร่วมทัพกับเรา เราคงไม่ยากลำบากถึงเพียงนี้"
บรรยากาศงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า....
เช้าวันรุ่งขึ้น โจโฉเตรียมไพร่พลกลับไปรักษาตัวที่เมืองหลวง โจโฉคิดว่าจิวยี่คงต้องยกทัพมาตีเอาแค้นเกงจิ๋ว โจโฉจึงเขียนจดหมายลับให้แก่โจหยิน หากขัดสนให้เปิดจดหมายนี้จะสามารถรักษาเมืองได้
โจโฉสั่งให้เหล่าแม่ทัพรักษาเมืองยุทธศาสตร์ต่างๆ
โจหยินรักษาเมืองลำกุ๋น
เตียวเลี้ยว ลิเตียนกับงักจิ้นคอยช่วยเหลือและรักษาเมืองหับป๋า
แฮหัวตุ้นดูแลเมืองซงหยง
โจหองดูแลรักษาด่านอิเหลง
โจโฉได้ตักเตือนเหล่าแม่ทัพทุกคนให้ช่วยเหลือกัน มี Teamwork รักษาผลประโยชน์ส่วนรวม
เมื่อก๊กโจโฉนั้นเติบใหญ่ คนที่มีความสามารถย่อมถูกแต่งตั้งภาระหน้าที่ให้รักษาเมือง และการอยู่รอดปลอดภัยของวุยก๊กนั้นก็ต้องพึ่งความสามารถของเหล่าขุนพลเหล่านี้
