โจโฉได้ไปยืมเสบียงจากซุนเซ็กแต่ก็ไม่เพียงพอสำหรับกองทัพตน อองเฮาซึ่งเป็นหัวหน้านายทหารฝ่ายเสบียงก็แจ้งโจโฉว่าเสบียงที่มีอยู่ไม่พอต่อการทำศึกระยะยาว หากทำศึกยืดเยื้อเสบียงก็จะหมด โจโฉจึงสั่งให้ลดการจำหนายเสบียงให้น้อยลองเพื่อยืดเวลาออกไป แต่อองเฮาท้วงว่าหากทหารไม่อิ่มกองทัพก็จะเสียขวัญและกำลังใจจะเกิดการระส่ำระสาย
โจโฉเองก็รู้ถึงเหตุผลนี้แต่ก็ไม่รู้จะทำประการใดจึงคิดอุบายผูกใจทหาร โจโฉจึงถามอองเฮาว่า เพื่อให้การเข้ายึดเมืองลำหยงสำเร็จโดยเร็ว ข้าพเจ้าจะขอยืมของสิ่งหนึ่งจากท่านจะได้หรือไม่ อองเฮาพาซื่อจึงตอบว่าถ้าแม้นข้าพเจ้ามีสิ่งของใดที่จะช่วยให้ท่านยึดเมืองลำหยงได้โดยเร็วแล้ว ข้าพเจ้าก็พร้อมที่จะมอบแก่ท่านด้วยความเต็มใจ
โจโฉได้ยินดังนั้นก็ยินดี สั่งทหารให้จับตัวอองเฮาไว้แล้วเรียกเพชรฆาตเข้ามา อองเฮาเห็นดังนั้นก็ตกใจถามว่านี่เกิดเรื่องราวใดกัน โจโฉจึงตอบว่าของที่ข้าพเจ้าต้องการยืมคือศีรษะของท่านเพื่อใช้บำรุงขวัญทหารให้มีน้ำใจ ว่าแล้วโจโฉก็กระทำคารวะอองเฮาและสัญญาว่าจะเลี้ยงดูครอบครัวข้างหลังเป็นอย่างดี อย่าได้เป็นทุกข์ใจห่วงใยอีกเลย
ขณะที่อองเฮาตกตะลึงอยู่นั้น เพชรฆาตก็นำตัวอองเฮาไปประหาร และตัดศีรษะเสียบไว้ที่หน้าค่าย โจโฉจึงให้ประกาศต่อทหารทั้งปวงว่าอองเฮาทุจริตยักยอกข้าวในคลังเสบียง จึงทำให้ทหารได้รับอาหารน้อยลง โจโฉไต่สวนได้ความเป็นสัตย์แล้วจึงให้ตัดศีรษะอองเฮาเสีย
บรรดาทหารทั้งปวงไม่ทราบต้นสายปลายเหตุที่ได้รับอาหารน้อยลงก็หลงเชื่อว่าเป็นความจริง จึงพากันยินดีที่โจโฉมีความเด็ดขาดห่วงใยทหาร และจัดการแก้ไขปัญหาที่ต้นตออย่างรวดเร็ว โจโฉทราบความดังนั้นจึงประกาศให้ทหารเบิกอาหารได้ตามเดิมและสั่งให้เตรียมการโจมตีเมืองลำหยง และประกาศเตือนว่าถ้าผู้ใดย่อท้อถอยหนีจะถูกประหารชีวิต
วิเคราะห์
ในตอนนี้ผู้อ่านคิดว่าโจโฉนั้นแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งและสามารถผูกใจทหารได้เป็นอย่างดี หรือ โจโฉนั้นโหดเหี้ยมใช้ชีวิตคนบริสุทธิเป็นเครื่องมือของตัวเอง อันนี้ก็สุดแล้วแต่ผู้อ่านกันนะครับ : )
